สุนัขที่ถูกนำไปปล่อยน่าสงสารแค่ไหนรู้ไหมครับ

ที่ผมต้องเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะสงสารสุนัขที่ถูกนำมาปล่อย ผมเป็นแอ๊ดมิน "กลุ่มช่วยเหลือสัตว์" ในเฟสบุ๊คตอนนี้มีสมาชิกอยู่ห้าหมื่นกว่าคน ระยะนี้เจอเคสที่คนนำสุนัขมาปล่อยเยอะมาก สมาชิกในกลุ่มของเราก็พยายามเข้ามาให้ความช่วยเหลือ ด้วยความเมตตาสงสาร สุนัขเหล่านี้ส่วนใหญ่เขาจะรอเจ้าของอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนเพราะคิดว่าเจ้าของต้องกลับมารับ นั่งตากแดดตากฝนอยู่ริมถนนมองรถแล่นผ่านไปผ่านมาด้วยความหวังว่าจะเจอเจ้าของ แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือการจากไปตลอดกาล เขาเอาพวกเจ้ามาโยนทิ้งแล้วล่ะ คิดขึ้นมาแล้วสงสารจับจิตจับใจไม่อยากให้ชะตากรรมเหล่านี้มันเกิดขึ้นมาเลยครับ

เจอข่าวเห็นรูปสัตว์ที่ถูกนำมาปล่อยนั่งรอเจ้าของมากมายตามสื่อต่างๆ ท่านผู้อ่านก็คงเคยพอจะเห็นกันมาบ้างแล้ว แต่ท่านรู้หรือไม่ว่านั่นเป็นเพียงแค่ส่วนน้อยเท่านั้น ยังมีเหตุการณ์ที่เจ้าของทิ้งสุนัขของตัวเองอีกมากมายเหลือเกินที่ไม่ได้ออกสื่อ บางรายย้ายบ้านแล้วไม่เอาสุนัขไปด้วยก็มี หนักกว่านั้นบางคนทิ้งสุนัขไปแถมยังขังไว้ในรั้วบ้านอีกต่างหาก กว่าคนจะมาเจอก็ผอมโซหมดเรี่ยวหมดแรงเกือบจะขาดใจตายเพราะความหิว จิตใจทำด้วยอะไรถึงทำไปได้อย่างนั้น

สุนัขบางตัวก็หล่นลงมาจากท้ายรถกะบะ มันอันตรายมากเลยนะครับการเอาสุนัขไว้ท้ายกะบะอย่างนั้นผมเห็นอยู่บ่อยๆ สุขนัขตกลงมาได้ง่ายๆ สำหรับตัวที่ไม่ได้หล่นลงมาถูกรถคันหลังทับตายถือว่าโชคดีไป แล้วผมก็ไม่เข้าใจเจ้าของเหมือนกัน ส่วนใหญ่พอสุนัขหล่นก็ทิ้งไปเลย ไม่วนรถกลับมาตามหา คิดแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่เอาสุนัขมาปล่อยเลย สุดท้ายสุนัขเหล่านี้ก็กลายเป็นสัตว์จรจัดร่อนเร่น่าเวทนาสงสารเหมือนกันครับ

ทาสผู้ซื่อสัตย์ตัวจริง

เจ้าของสุนัขส่วนใหญ่จะให้ความรักความเมตตาสงสารต่อสุนัข เพราะเขาเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ของคนเราอย่างแท้จริง ดังคำเปรียบเปรยของความซื่อสัตย์มากมายที่มีผู้เคยกล่าวไว้ เมื่อเราเลี้ยงเขาจะเห็นสิ่งเหล่านี้ ยามเจ็บยามป่วยเราก็ยอมเสียเงินเสียทองไปรักษาเพราะไม่มีรักษาสามสิบบาททุกโรคเหมือนคน บางที่สุนัขหายยังประกาศตามหายอมเสียเงินเสียทองให้ผู้พบเบาะแส ความจริงผมไม่น่าจะต้องมาพูดเรื่องนี้เลย ไม่น่าจะมีเรื่องแบบนี้อยู่ในสังคมเมืองพุทธของเรา แต่อย่างที่ผมได้เกริ่นมาเบื้องต้นมีคนเอาสุนัขมาปล่อยทิ้งมากขึ้นจนน่าใจหาย ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำได้ลงคอ มันกำลังบ่งบอกอะไรเกี่ยวกับจิตใจของผู้คนในวันนี้ 

สุนัขทำให้ลูกๆของผมเป็นเด็กใจดีมีเมตตา

ผมเป็นคนหนึ่งที่เลี้ยงสุนัข สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นชัดเจนคือความเมตตามปราณีที่ออกมาจากหัวใจของลูกๆ เพราะเขาจะเป็นเด็กที่มีจิตใจอ่อนโยน ขี้สงสาร เห็นอกเห็นใจสุนัขทั่วไปเหมือนกับสุนัขที่บ้าน เจอสุนัขจรจัดอดอยากก็มักจะเอาอาหารไปให้ เพราะมองเห็นเข้าใจในความหิวโหยของสัตว์ลำบากเหล่านั้น เจอสุนัขเจ็บป่วยก็จะเป็นห่วงเป็นใยอยากช่วยเหลือ เวลาที่เห็นสุนัขข้างบ้านมีปัญหาก็จะเข้าช่วยเหลือเวลาที่เจ้าของไม่อยู่ เป็นต้น นี่คือผลประโยชน์และสิ่งที่ผมได้มา ผมเชื่อว่าคนที่เลี้ยงสุนัขแทบทุกคนก็จะซึมซับ เกิดความเข้าใจ เห็นอกเห็นใจ เมตตาสงสาร ขึ้นมาในหัวใจโดยอัติโนมัติแทบทั้งสิ้น

ทำไมเราจึงไม่ควรนำสุนัขไปปล่อยทิ้ง

1.สุนัขที่เรานำเขามาเลี้ยงจะมีความรู้สึกว่าเราเป็นพ่อเป็นแม่ เขาจะรักผูกพัน มอบกายถวายชีวิตให้เจ้าของ ทุกลมหายใจเข้าออกจะมีแต่เจ้าของอยู่ในหัวใจหมดทั้งชีวิตและจิตวิญญาณ ซึ่งเป็นสัญชาตญาณที่ติดตัวมา การนำเขาไปปล่อยก็เหมือนกับการเอาลูกไปทิ้ง เขาไม่ใช่สิ่งของ มีชีวิตหัวจิตหัวใจไม่ต่างจากเรา มีความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เพียงแต่เขาพูดไม่ได้ เขาไม่อาจเรียกร้องและต่อรองสิ่งใดได้เพราะเกิดมาเป็นสัตว์ที่อ่อนแอกว่าเราในทุกด้าน มนุษย์มีพละกำลังเหนือกว่า มีสมอง มีสติปัญญาอันชาญฉลาดกว่า ยกย่องตัวเองว่าประเสริฐกว่า  แต่คนที่นำสุนัขมาปล่อยไม่ต่างจากพ่อแม่ใจร้ายที่นำลูกมาทิ้ง ไร้ซึ่งความยั้งคิด ความเมตตาปราณี ยังจัดว่าเป็นผู้ประเสริฐอยู่อีกหรือ

2.สุนัขเลี้ยงจะอ่อนแอกว่าสุนัขจรจัดตามธรรมชาติ การดำรงค์ชีวิตอยู่โดยไม่มีคนเลี้ยงดูเป็นไปได้ยากมาก  คงไม่อาจเผชิญอยู่กับโลกนอกบ้านที่มีอันตรายอยู่รอบตัวได้ อาจอดตายภายในไม่กี่วันหากถูกนำมาปล่อย เพราะพฤติกรรมของสัตว์จรจัดจะอยู่ในวิถีของการฉกฉวยแย่งชิง ผู้ที่แข็งแรงกว่าถึงจะมีชีวิตรอดอยู่ได้ ถิ่นใครถิ่นมัน แย่งกันกินแย่งกันอยู่ กว่าจะได้กินไม่ง่าย ถ้าตัวที่แข็งแรงกว่ามาตัวที่อ่อนแอจะต้องถอย แม้จะมีคนใจบุญเอามาให้ยื่นกินก็ตาม เวลาผมเอาอาหารไปเลี้ยงหมาตามข้างทางต้องแบ่งให้ตัวละจาน แล้วต้องคอยดูจนกว่าพวกเขาจะกินเสร็จ ไม่อย่างนั้นตัวที่อ่อนแอกว่าจะไม่กล้ากิน ฝนตกฟ้าร้องบางทีต้องตากอยู่กลางฝนเข้าร่มไม่ได้เพราะเจ้าถิ่นจะคอยรุมกัด คนที่เอาสุนัขมาปล่อยอาจเห็นสุนัขตัวอื่นรอดแล้วคิดว่าของตัวเองจะรอดด้วย เอามาปล่อยรวมกับหมาจรจัดเหล่านั้น บอกเลยว่าคุณกำลังคิดผิดอย่างมหันต์

3.คนที่เคยพบเจอสุนัขเหล่านี้เล่าให้ฟังว่าเขาจะไม่ค่อยกินอาหารแม้จะมีคนใจบุญเอามาให้ด้วยความเวทนาสงสาร  ดูตามอาการเหมือนคนตรอมอกตรอมใจนั่นล่ะครับ เขาจะชะเง้อคอตั้งใจมองรถที่ผ่านไปผ่านมาเพื่อมองหาเจ้าของมากกว่า ผมแค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้วน่าสงสารครับ

4.ตอนที่เราตัดสินใจเอาสุนัขมาเลี้ยง ไม่ว่าจะไปซื้อหรือขอใครมาก็ตาม นั่นเป็นการตัดโอกาสที่เขาจะได้ไปอยู่กับคนใจดีที่ตั้งใจจะเอาเขาไปเลี้ยง หากวันนี้เราคิดจะทิ้งขว้างเขา เราก็คือคนบาปที่ไปตัดอนาคตดีของเขา

5.เอาสุนัขไปปล่อยเพื่อตัดปัญหาของตัวเอง แต่ไปสร้างปัญหาให้กับคนในพื้นที่ที่เราเอาสุนัขไปปล่อย เพราะคนใจบุญแถวนั้นเขาสงสารก็จำต้องดูแลกันไป หรือบางที่เอาสุนัขไปปล่อยในวัดก็เท่ากับผลักภาระไปให้พระมันเป็นบาปมหันต์ การมาดูสัตว์ที่เราไม่ต้องการไม่ใช่กิจของพระสงฆ์ เท่ากับเราเอาสุนัขไปใช้ให้พระเลี้ยง ถือว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวมากๆ 

ผมเคยไปทำบุญที่วัดเห็นสุนัขพุดเดิ้ลเข้าไปซุกตัวอยู่ในหลืบเล็กๆ หลวงพี่บอกว่ามีคนเอามาปล่อยไว้ เขาจะไม่ออกมาข้างนอกเลยนอกจากตอนที่หลวงพี่เอาข้าวไปให้เพราะโดนหมาใหญ่กัด หลวงพี่ไม่ค่อยมีเวลาจะมาดูแลเขาสักเท่าไหร่เพราะมีภาระกิจต้องทำ ยังมีสุนัขอ่อนแอถูกรังแกอย่างนี้อยู่ในเขตวัดอีกมากมาย คนที่จะนำสุนัขมาปล่อยก็คิดดูให้ดี เขาเป็นเหมือนลูกเหมือนหลานของเรา อย่าใจดำเอาเขามาปล่อยให้ต้องเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายอย่างนี้เลย

ก่อนนำสุนัขมาเลี้ยงควรคิดให้ดีๆก่อน

การที่เราจะนำสุนัขมาเลี้ยงสักตัวมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ให้พึงระลึกไว้เสมอว่านั่นคือชีวิตอีกชีวิตหนึ่งเหมือนกัน อย่าคิดว่าสุนัขเป็นเพียงสิ่งของที่ไม่มีหัวจิตหัวใจอะไร เราไปพรากเขามาจากอกพ่ออกแม่ตั้งแต่เล็กๆเขาต้องกำพร้า เราควรเข้าใจ เห็นอกเห็นใจ ในชะตากรรมของเขา อย่านำเขามาเลี้ยงเพราะความอยากชั่วครู่ชั่วคราว ตอนเล็กๆเห็นเขาน่ารักเหมือนตุ๊กตาเลยอยากจะเอามาเลี้ยง พอโตไม่น่ารักก็ไม่เอาแล้ว บางคนเห็นคนอื่นเลี้ยงก็อยากจะเลี้ยงเอามาเลี้ยงบ้าง ผลสุดท้ายพอเบื่อก็ทิ้งขว้างอย่างที่ผมกล่าวมา ถ้าเราไม่แน่จริง ไม่รักไม่ชอบจริง ก็อย่าเอาเขามาเลี้ยงให้เป็นบาปกรรมเลยครับ จะได้ไม่เกิดปัญหาอย่างที่ผมได้กล่าวมา

สุนัขที่โดนเอามาปล่อยเขากลัว เขาเคว้งคว้างสับสน ในใจคงคิดว่าเขาทำผิดอะไรถึงได้มาลงโทษด้วยการทิ้งขว้างกันแบบนี้ คงอยากมีโอกาสได้กลับไปทำตัวดีเพื่อแก้ตัวใหม่อีกสักครั้ง คนที่เอาเขามาปล่อยคงไม่คิดอะไรมาก แต่หัวอกของผู้ที่ถูกทิ้งมันเจ็บปวดรวดร้าวและทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ยังไม่สายที่เราจะหยุดการกระทำเหล่านั้น หรือถ้าเอาเขาไปปล่อยแล้ว อ่านบทความนี้จบก็รีบออกไปรับเขากลับบ้านเถอะ เขื่อไหมว่า...เพียงเขาได้เจอหน้าคุณ...ก็เหมือนกับเดินออกจากขุมนรกมาขึ้นสวรรค์แล้วล่ะครับ