อยากบอกเล่า เรื่องราว คนดนตรีโนเนมคนหนึ่ง

ผมเล่นดนตรีเป็นอาชีพมากว่า 30 กว่าปีแล้วครับ ผ่านประสบการณ์ด้านนี้มายาวนานพอสมควร เรียนรู้การทำงานในสายนี้มาแทบทั้งหมด เวทีเล็กเวทีใหญ่ ดิสโก้เทค ผับ บาร์ โรงแรม ร้านอาหาร สวนอาหาร คาเฟ่ ตลาด ข้างถนน งานบ้าน งานบุญ เป็นต้น มีเรื่องราวมากมาย อยากจะนำประสบการณ์ที่ผ่านมา นำมาบอกเล่าผ่านตัวหนังสือให้ท่านได้อ่านเผื่อจะเป็นประโยชน์สำหรับท่านที่จะเข้ามาสู่แวดวงดนตรีนะครับ

 

ใช้แอปเหล่านี้

ฝากท่านผู้อ่านกดเข้าจากทางนี้ด้วยขอบคุณครับ

อาชีพที่คนล้นงาน

ผมเล่นดนตรีในตำแหน่งมือคีย์บอร์ด ร้องนำ ปัจจุบันการทำงานไม่ง่ายเหมือนก่อน มีนักดนตรีหน้าใหม่เดินเข้ามาในวงการเพลงทุกวัน ที่เล่นที่มีน้อยอยู่แล้วจึงไม่สมดุลย์กับจำนวนนักดนตรีที่เพิ่มมากขึ้น สภาวะเศรษฐกิจและสังคมบ้านเราที่ไม่ค่อยใช้จ่ายฟุ่มเฟือย งานบันเทิงจึงค่อนข้างอยู่ยากไม่แน่จริงก็อยู่ไม่ได้ปิดร้านล้มหายตายจากไปมากมายที่เล่นก็ยิ่งลดลง ผู้จ้างที่ยังเหลือรอดอยู่จึงมีตัวเลือกมากมายจนล้นเหลือ การแย่งงานกันด้วยวิธีการต่างๆนานาทั้งลดแลกแจกแถมจึงเกิดขึ้น ที่นิยมทำกันมากที่สุดคือการตัดราคา ลดสะบั้นหั่นแหลก การตกงานจึงเป็นผลพวงที่ตามมา เพื่อนผมบางคนตกงานหางานนานเป็นปีๆแต่พอได้งานทำได้ไม่เกินสามเดือนก็ตกงานอีกแล้ว น่าเห็นใจครับ

นักดนตรีนักร้องไม่แก่

ข้อดีของการเล่นดนตรีคือสุขภาพที่ดี มีการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์มาแล้วว่าดนตรีสามารถรักษาโรคบางชนิดได้ สร้างภูมิคุ้มกันโรค แม้กระทั่งต้นไม้ยังเจริญเติบโตงอกงามดีกว่าปกติเมื่อเปิดเพลงให้ฟัง ไก่ให้ไข่ดี วัวให้น้ำนมดีเมื่อเปิดเพลงให้ฟัง ผมและเพื่อนๆนักร้องนักดนตรีด้วยกันดูอ่อนกว่าวัยเพราะอยู่กับเสียงเพลงมายาวนาน ไม่ค่อยเจ็บไม่ค่อยป่วย ปัจจุบันผู้คนหันมาให้ความสนใจกับเสียงเพลงมากขึ้นถือว่าเป็นสิ่งที่ดีครับ ผู้สูงอายุหันมาร้องรำทำเพลงเต้นลีลาศเพื่อสุขภาพที่ดี ผมจึงอยากเชิญชวนให้ท่านผู้อ่านมาฟังเพลงร้องรำทำเพลง เพื่อสร้างภูมิคุ้มกัน สุขภาพที่ดี ชลอความแก่ และต่อชีวิตให้ยืนยาวกันนะครับ 

🎹🎹🎹

งานที่เงินค่าจ้างลดลง

อย่างที่ผมพูดไว้ตอนต้นเมื่อคนล้นงานผู้จ้างจึงได้เปรียบ การถูกกดราคาในการจ้างจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สมัยเมื่อ 30 กว่าปีก่อนตอนที่ผมเริ่มเล่นดนตรี เทคโนโลยีการช่วยเล่นดนตรียังมีน้อยใช้ฝีมือกันล้วนๆ คนเล่นดนตรีเก่งๆยังมีน้อย ที่เล่นมีมากพอการจ้างงานจึงเป็นไปอย่างบริสุทธิ์ยุติธรรม ผมเล่นอีเลคโทนให้นักร้องตามสวนอาหาร คาเฟ่ เจ้าของร้านดูแลเราดีมากเพราะถ้าขาดเราเวทีจะร้างทันที คนเล่นไม่ค่อยเก่งยังมีงานทำเลย หลังจากนั้นไม่นานซีเควนเซอร์และคอมพิวเตอร์เริ่มเข้ามามีบทบาท คนที่เล่นดนตรีไม่เป็นเข้ามานั่งเปิดคอมพ์ให้นักร้องตามสวนอาหาร คาเฟ่ แย่งงานนักดนตรีตัวจริงทำเพราะค่าแรงถูกกว่า 

อาชีพเต้นกินรำกิน

งานดนตรีเป็นงานที่ไม่มีความมั่นคงตลอดกาลตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน เดี๋ยวมีงานเดี๋ยวตกงาน บางครั้งได้ที่เล่นไปเล่นได้ไม่กี่วันร้านก็เลิกจ้างเปลี่ยนวงใหม่ แต่เราคนดนตรีอย่างเราก็ต้องก้มหน้ายอมรับตลอดมา ตกงานก็หางานใหม่ในเมื่อวิถีของงานมันเป็นอย่างนี้จะทำยังไงได้ คำว่าเต้นกินรำกินจึงเป็นคำคำหนึ่งที่กล่าวถึงคนเล่นดนตรีในเชิงของความไม่มั่นคงในหน้าที่การงาน ทำให้คนที่ทำอาชีพนี้เสียโอกาสในสังคมไปอย่างมากมายโดยเฉพาะเรื่องระบบการเงินการธนาคาร ผ่อนรถ ผ่อนบ้านไม่ได้ สวัสดิการต่างๆก็ไม่มี ทั้งที่เป็นอาชีพที่สร้างความสุขให้คนทั่วไปแต่คนเล่นดนตรีส่วนใหญ่จะค่อนข้างเป็นทุกข์กับความเป็นอยู่ในชีวิตเพราะความไม่แน่นอนของการทำงาน ยิ่งในปัจจุบันนี้การแข่งขันยิ่งสูงคนเล่นดนตรียิ่งมีมากขึ้นแต่ร้านมีน้อย นักดนตีตกงานจึงมีมาก มากกว่าคนที่มีงานดนตรีเล่นด้วยซ้ำไป

🎷🎷🎷

คนที่เล่นในสวนอาหารหรือคาเฟ่สมัยก่อนทำงานประจำได้นานไม่เหมือนสมัยนี้ อยู่กันเป็นปีถึงหลายๆปีซึ่งเดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว ผมเคยเล่นเปียโนในโรงแรมอยู่นานที่สุดสิบกว่าปี เดี๋ยวนี้งานดนตรีเล่นประจำอยู่กันแค่ไม่กี่เดือนร้านก็เลิกจ้างเปลี่ยนวงใหม่เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศให้ร้านโดยไม่ต้องลงทุน หรือบางทีเล่นไปสักพักร้านเจอกับปัญหารุมเร้าสารพัดพอขาดทุนก็ต้องปิดตัวลงตามระเบียบ นักดนตรีอย่างเราก็ต้องวิ่งหางานใหม่อยู่เป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องปกติ บางครั้งต้องแย่งงานกันทำโดยไม่ตั้งใจ เหมือนเห็นแก่ตัวแต่มันจนใจจริงๆเพราะสถานการณ์บีบบังคับใครดีใครได้ ชีวิตคนเราต้องมีงานทำถ้าไม่มีงานทำจะดำรงค์ชีวิตอยู่ได้อย่างไร ส่วนผมค่อนข้างโชคดีไม่ค่อยตกงานยังมีงานให้ทำอยู่เรื่อยๆ อาจเป็นเพราะคนเล่นเปียโนเล่นคีย์บอร์ดมีงานรองรับค่อนข้างกว้างมีที่เล่นมากกว่า 

จุดหมายปลายฝันที่ฉันไม่เคยได้
ความใฝ่ฝันของนักดนตรีทุกคน มันคือจุดสูงสุดที่ทุกคนพยายามก้าวไปให้ถึง เป็นพลังที่ผลักดันให้มุมานะฝึกฝน พัฒนาตัวเอง เพื่อก้าวไปให้ถึงที่จุดหมายนั้น นั่นคือการสร้างผลงานเพลงของตัวเองให้เป็นที่รู้จัก เป็นศิลปินดังคนหนึ่งในวงการเพลง เพราะเมื่อได้ไปยืนตรงจุดนั้นมันจะทลายกำแพงของคนเต้นกินรำกินไปได้แบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยครับ คนส่วนใหญ่ที่เข้ามาเล่นดนตรีเพราะสิ่งนี้มันเป็นใบเบิกทางที่จะนำมาซึ่ง เงินทอง เกียรติยศ ชื่อเสียง

🎸🎸🎸

ผมใช้ความพยามอย่างมากในช่วงระยะเวลาหนึ่งเพื่อออกผลงานเพลงให้กับวงของตัวเอง เอาเวลาว่างหลังเลิกงานเล่นดนตรีประจำมานั่งแต่งเพลง ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมถนัดอยู่แล้วเพราะเป็นคนชอบอ่านชอบเขียน ฝึกเขียนโน่นนี่นั่นรวมถึงการแต่งเพลงมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ตอนที่ผมเริ่มทำเพลงให้วงระบบการอัดเสียงโดยใช้คอมพิวเตอร์เริ่มเข้ามานิยมแพร่หลายในบ้านเรา รวบรวมเงินกันซื้อคอมพ์ ซาวการ์ด ไมค์สำหรับการบันทึกเสียงเท่านี้ก็ทำงานกันได้แล้วครับ ใช้เวลาระยะหนึ่งซึ่งก็นานพอสมควรช่วยกันทำเพลง ออกมา จนฟังแล้วคิดว่าทำออกมาดีที่สุดเท่าที่พวกเราจะทำ 

🎸🎸🎸

งานต่อมาคือนำเสนอค่ายเพลงซึ่งเป็นวิถีของวงดนตรีสมัยนั้น ไปทุกค่ายที่มีอยู่ในประเทศไทย พยายามนำเสนอผลงานเพลงทุกวิถีทาง แต่สุดท้ายก็ไม่มีการตอบรับจากค่ายเพลงสักแห่งเดียว แต่พวกเราก็ไม่ทิ้งความพยายามในการที่สานต่อฝันที่มีให้สำเร็จ ยอมเหนื่อยในวันนี้เพื่ออนาคตที่ดีในวันข้างหน้า พยายามสร้างผลงานใหม่ๆออกมานำเสนอค่ายเพลงทำอยู่อย่างนี้หลายปี แต่ก็ไม่เข้าตากรรมการซักทีเพราะในระยะนั้นค่ายเพลงเน้นในเรื่องขายหน้าตามากกว่าความสามารถ ถ้าไม่หล่อสวยเข้าขั้นก็ไม่ปั้นให้เสียเวลาจึงเป็นเหตุที่ทำให้วงของเราไปไม่ถึงดวงดาว แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีเล็ดลอดเข้ามาหาผมจนได้

🎸🎸🎸

การเขียนเพลงของผมไปเข้าตา คุณประวิทย์ พงษ์ธนานิกร (พี่วิทย์ ฟรีเบิร์ดส) จึงเป็นผู้แนะนำผมเข้าสู่วงการเขียนเพลงใน ค่ายรถไฟดนตรี เพลงแรกเขียนให้ อ้อยกระท้อน ต่อมาเขียนเพลงให้ สมชายใหญ่ สมรักษ์ คำสิงค์ เดวิดอินธี ฯลฯ การเขียนเพลงจึงเป็นจุดสูงสุดของผมในวงการดนตรี เคยแต่งเพลงให้วงฟรีเบิร์ดส 5 เพลง ซึ่งเป็นความภาคภูมิใจมากที่สุดของผม เพราะวงฟรีเบิร์ดสเป็นวงดนตรีในดวงใจวงหนึ่งของผมเลยครับ ปัจจุบันผมมาทุ่มเทให้กับการเขียนบล็อกซึ่งเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมรักและมีความสุขเมื่อได้ทำสิ่งนี้ เพราะผมเป็นคนชอบอ่านชอบเขียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นอกจากบล็อกนี้ผมยังมี บล็อกนายดอกไม้บ้านสวนGuide   สานฝันปันสุข  ปลาเล็ก เป็นบล็อกที่ผมเขียนด้วยใจรักฝากติดตามเป็นกำลังใจกันด้วยนะครับ

เล่นดนตรีสบาย ทำงานวันละนิดเดียว

เพื่อนๆและลูกค้าที่สนิทชอบแซวว่าผมเป็นนักดนตรีสบายทำงานวันละนิดเดียวแถมงานที่ทำก็มีความสุขสนุกสนาน นั่นเป็นแค่มุมมองจากภายนอก ขึ้นชื่อว่างานไม่มีอะไรได้มาง่ายๆเป็นเรื่องปกติซึ่งงานดนตรีก็ไม่ต่างจากงานอื่น คนเล่นดนตรีต้องแกะเพลง ฝึกฝน ซ้อมมือตลอดชีวิต ซึ่งใช้เวลามากกว่าการแสดงดนตรี เหมือนกับการเล่นกีฬาที่ต้องออกกำลังกายหมั่นฝึกซ้อมให้ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงท๊อปฟอร์มอยู่เสมอ ผมใช้เวลาในการฟังเพลง แกะเพลง ซ้อมลูกเล่นต่างๆทั้งวัน ดูทีวีเพื่ออัพเดทมุขใหม่ๆเอาไปเล่นกับลูกค้าเพื่อไม่ให้ตกเทรน ติดตามนวตกรรมใหม่ๆทางดนตรี ซึ่งต้องให้เวลากับดนตรีอย่างจริงจังเพื่อคุณภาพงานที่ดีครับ

ทำไปด้วยใจรัก

สิ่งหนึ่งที่นักดนตรีทุกคนมีเหมือนกันคือความรักในดนตรี ไม่ว่าจะเจออุปสรรคใด มีงานหรือไม่มีงานทำก็ไม่อาจทำให้ถอดใจเลิกราจากการเล่น การซ้อม การฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอ มันเป็นความสุขและภาคภูมิใจกับสิ่งที่เรามีอยู่ในตัว คุณค่าของดนตรีไม่ได้อยู่ที่เงินทอง มันเป็นความสุขเป็นพลังหล่อเลี้ยงใจ เป็นอาหารเป็นยารักษาใจ เป็นวิถี เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ความสามารถที่เรามีอยู่มันประเมินค่ามิได้จริงๆ เราภูมิใจที่ได้เป็นคนดนตรีแม้มันอาจจะดูด้อยค่าในสายตาใครๆก็ตาม แต่มันยิ่งใหญ่เสมอในหัวใจคนคนดนตรีอย่างเรา เส้นทางสายนี้ยังสดใสเบ่งบานในหัวใจไม่เคยเปลี่ยน

#นักดนตรี #นักดนตรีโนเนม #ประสบการณ์จาการเล่นดนตรีอาชีพ